Kochać, nie kochać...

Pan Bóg zgotował nam ostatnio kilka okazji, żeby poczuć Południową Afrykę z bliska, wsłuchać się w jej życie, w jej pojednanie i gniew, w jej ambicje i słabości. Byliśmy ostatnio w kinie na filmie Invictus (w Polsce pojawi się w lutym, bardzo mocno polecamy), to naprawdę realistyczny obraz dylematów i przełomów, jakie wciąż mają tutaj miejsce. Wyszliśmy z kina prawie że zahipnotyzowani obrazem który zobaczyliśmy, ale też zainspirowani żeby przełamywać przynajmniej niektóre z tak licznych tutaj “tak się nie robi” “tam się nie chodzi” “tam się nie mieszka” “z nim się nie rozmawia”. Do tego przytrafiły nam się też najróżniejsze wyprawy, spotkania towarzystkie, i wreszcie – odwiedziny w kościołach, tak bardzo różnorodnych, tak bardzo innych od wszystkiego, do czego przywykliśmy. I chociaż dość dotkliwie odczuwamy, że nie jesteśmy u siebie, że wciąż mieszkamy w nieswoim mieszkaniu, to jednak zaczynamy się powoli zadomawiać w tym kraju, na tej ziemi afrykańskiej.

Na wieczornym nabożeństwie któregoś razu tak mną to wstrząsnęło strasznie mocno, że nie dało się powstrzymać łez, i tak rozmawiałam sobie z Bogiem: “Panie, jesteśmy tu tylko na chwilę. Nie da się tu mieszkać przez te całe 2 lata, służyć Tobie, a trzymać na tyle dystansu, żeby przypadkiem nie pokochać za mocno tego kraju i tych ludzi. Nie po to nas tu przysłałeś. Ale jak już ich pokochamy, pokochamy Afrykę (a choć jest chwilami nieznośna, nie jest to wcale trudne), nie da się wyjechać stąd za 2 lata bez rozdartego, zranionego serca.” I tak sobie uświadomiłam, że właśnie do tego On nas powołuje – i trochę się zasmuciłam, a trochę się musiałam na to zgodzić – że mamy pokochać, dać z siebie to co cenne, a potem bez cienia pretensji do Boga i ludzi złamać swoje serce, wrócić i zacząć wszystko od początku. Wszystko póki co wskazuje na to, że tak będzie, a nawet jeśli by tak nie było, musimy być na to gotowi. Tak czy siak, trzeba kochać!

(fot. Filmweb)